حسرت

در سرمای زیر 10 درجه ، عرق پیشانی اش را گرفت . موهای خیس روی پیشانی و سرش را با دست شانه کرد. نفسی کشید و با بخار دهانش ابرهای خیس بالای سرمان را شرمنده  کرد. با تکه چوبی گل های  چسبیده به کفشش را که سنگینش کرده بود جدا کرد. نفس نفس زنان می گفت :« این بار که بروم پایین ، انشاءالله تمامش می کنم»

دوباره بلند شد تا از چاه پایین برود. می خواستم چیزی گفته باشم؛ گفتم :حداقل کمی آب بخور....   گفت:«هرموقع صدای کلنگ آهسته شد خودت بطری آب را بنداز پایین» و آرام از چاه پایین رفت.یک ، دو ، سه ، چهار متر... کم کم رسید آخر.به سختی دیده می شد .  حدود یک ساعت شد و صدا آرام نشد....

حسرت انداختن بطری آب را در دلم گذاشت.

فقط بالای چاه مدام برای سلامتی اش بلند ماشاءالله می گفتم تا بداند که هنوز هستم....